Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

Η Βαλύρα δεν το βάζει κάτω,αισιοδοξεί και ελπίζει...

Δύσκολες οι εποχές που διανύουμε λόγω της οικονομικής κρίσης και το χαμόγελο παγώνει στα πρόσωπα των μεγάλων λαϊκών μαζών που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού.Η αγωνία για το αύριο και ιδιαίτερα για το μέλλον των παιδιών μας έχει φθάσει στο ζενίθ.Όμως στη Βαλύρα του ‘’ομιχλώδους’’ παρόντος, φαίνεται ότι έχουμε ακμαίο το ηθικό μας και ‘’κρατάμε’’ ακόμη δυνάμεις για να αντιμετωπίσουμε οτιδήποτε ήθελε προκύψει. Έτσι ο καθηγητής και συνεργάτης των ηλεκτρονικών μας εφημερίδων ,Θανάσης Στασ. Μπόβης, αποφάσισε να παραθέσει χθες βράδυ στην πλατεία, ένα γεύμα όπου το μενού περιείχε οικολογικά κουνέλια δικής του παραγωγής, μαγειρευμένα από τον μοναδικό και ανεπανάληπτο sef , Γιώργο Ν.Φωτεινό. Υπήρχε καλό Βαλυραίικο κρασί και μπύρες στα τραπέζια ,όπου οι συζητήσεις περιεστράφησαν κυρίως, σε αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια όπου το χαμόγελο, στις αγνές αυτές εποχές, περίσσευε. Αυτό τόνισε ιδιαίτερα ο εκλεκτός φίλος και συμπατριώτης μας, Βασίλης Γ. Χαλικούρας, πρώην συντάκτης της έντυπης εφημερίδας ‘’ΒΑΛΥΡΑ’’ και βασικό στέλεχος του Συλλόγου Βαλυραίων της Αθήνας.

Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Ψυγεία πάγου και παγοπώληδες

Παλιά τα ψυγεία ήταν ξύλινα. Οι άνθρωποι διατηρούσαν τα τρόφιμά τους σε πάγο. Τα ξύλινα ψυγεία είχαν ένα δοχείο από λαμαρίνα όπου τοποθετούσαν τον πάγο σε μορφή παγοκολώνας που προμηθεύονταν από τον παγοπώλη. Ο παγοπώλης συνήθως περνούσε μία φορά την ημέρα και σε περιόδους καύσωνα μπορεί και δύο φορές την ημέρα.Για σύνεργα είχε το καρότσι, με το οποίο μετέφερε τον πάγο, την λαβίδα ή τσιμπίδα, με την οποία έπιανε τον πάγο και τον μεταφόρτωνε, από το φορτηγό στο καροτσάκι. Πολλοί φορούσαν και γάντια, για να μην παθαίνουν τα χέρια τους κρυοπαγήματα. Επίσης χρησιμοποιούσαν λινάτσες, πριονίδι ή άχυρο, για να αποφεύγουν τη γρήγορη τήξη-λιώσιμο του πάγου.
Οι άνθρωποι, από αρχαιοτάτων χρόνων, είχαν πρόβλημα με τη διατήρηση των τροφίμων. Ένα σφαχτό π.χ. δεν καταναλώνεται αυθημερόν. Έτσι για να διατηρηθεί και να παραμείνει περισσότερο χρόνο, το έβαζαν σε δροσερό μέρος. Είτε σε υπόγεια είτε σε σπηλιές, το κρέας αργούσε να βρωμίσει, δηλ. να αποσυντεθεί. Έτσι βρέθηκαν και τα καρυκεύματα και το αλάτι, που εκτός από τη νοστιμιά, προσφέρουν και συντήρηση.