Ηταν μόλις 10 ημερών όταν εγκλωβίστηκε στα συντρίμμια πολυκατοικίας στην Καλαμάτα που έπεσε από τον φονικό σεισμό του 1986. «Με θεωρώ τυχερή που δεν έχω κανένα βίωμα», λέει.
(
Φωτό:Η 23χρονη Μ. Αθανασοπούλου στο σημείο που πριν από 23 χρόνια εγκλωβίστηκε στα ερείπια πολυκατοικίας)
ΑΡΘΡΟ PHOTO GALLERY -ΕΘΝΟΣ.
Του Πέτρου ΤσώνηΔεκατρείς Σεπτεμβρίου 1986, ημέρα Σάββατο και ώρα 8.21 το βράδυ. Ο Εγκέλαδος ξεσπά τη μανία του στην Καλαμάτα με 6,5 Ρίχτερ. Υστερα από δύο ημέρες ο μετασεισμός των 5,6 Ρίχτερ ολοκληρώνει το καταστροφικό του έργο. Τριάντα πέντε νεκροί, 300 τραυματίες και το 70% των κτισμάτων ακατάλληλα για κατοίκηση.
Στην οδό Αριστείδου 28 η τετραώροφη πολυκατοικία σπάει στην κυριολεξία, με αποτέλεσμα ο τέταρτος όροφος να φτάσει στον πρώτο. Εκείνη τη στιγμή στην πολυκατοικία βρίσκονται 18 άνθρωποι μεταξύ των οποίων και ένα κοριτσάκι μόλις 10 ημερών με τη μητέρα της και τη γιαγιά της.
Η κινητοποίηση είναι τεράστια. Πυροσβεστική, στρατός, αστυνομία, πολίτες προσπαθούν να εντοπίσουν και να απεγκλωβίσουν τους παγιδευμένους κάτω από τους τεράστιους όγκους μπετόν. Τελικά έξι ανασύρθηκαν νεκροί, έξι τραυματίες και έξι χωρίς να έχουν πάθει το παραμικρό.
Η μητέρα της μικρής ανασύρθηκε μετά από περίπου οκτώ ώρες ζωντανή, όμως η γιαγιά είχε αφήσει την τελευταία της πνοή κάτω από τα συντρίμμια. Οσο περνούσαν οι ώρες, η αγωνία για το μόλις 10 ημερών κοριτσάκι μεγάλωνε. Υστερα από 26 ώρες ένας γενναίος πυροσβέστης, ο Γιάννης Δημακογιάννης, καταφέρνει έρποντας να φτάσει μέχρι την κούνια του μωρού και να το ανασύρει ζωντανό.
Δάκρυσε η Ελλάδα
Το γεγονός έκανε όλη την Ελλάδα να δακρύσει. Το ενδιαφέρον χιλιάδων Ελλήνων από την Ελλάδα και το εξωτερικό για τη μικρή ήταν τεράστιο. Δεκατρείς Σεπτεμβρίου 2009. Είκοσι τρία χρόνια μετά. Εχω απέναντί μου την 23χρονη πια Μαρία Αθανασοπούλου, το μωράκι που τόσο συγκίνησε τότε το πανελλήνιο.
Εχει ολοκληρώσει τις σπουδές ψυχολογίας στο Πάντειο και διάφορες εξειδικεύσεις και ξεκινά την καριέρα της ως παιδοψυχολόγος και σύμβουλος οικογένειας.
Τη ρωτώ ποιες ήταν οι πρώτες μνήμες της από τον σεισμό. «Οταν πήγα στο σχολείο, έλεγαν όλοι το παιδάκι του σεισμού και όχι του Θοδωρή. Οι πιο αφελείς με ρωτούσαν τι θυμάμαι. Με θεωρώ πολύ τυχερή που δεν έχω κανένα βίωμα. Κάποια ανάμνηση από αυτό το γεγονός. Μέσα από τη δουλειά μου ήρθα σε επαφή με ασθενή που στην εφηβεία του είχε ζήσει σεισμό και γκρεμίστηκε το σπίτι του. Αργότερα, όταν έζησε πάλι το ίδιο φαινόμενο, έφτασε να οδηγηθεί σε ψυχιατρική κλινική».
Τη ρωτάω πότε συνειδητοποίησε το γεγονός: «Στις αρχές του γυμνασίου, εκεί γνωρίζανε όλοι ποια είμαι και τι έχω περάσει. Ετσι μέσα από τους άλλους συνειδητοποίησα το πόσο έντονο ήταν αυτό το περιστατικό. Τότε ήταν που αποφάσισα να γίνω ψυχολόγος για να μπορώ να αντιμετωπίζω παρόμοιες καταστάσεις».
Οι γονείς της απέφευγαν να της μιλήσουν για τον σεισμό και ιδιαίτερα η μητέρα της, που βρέθηκε για αρκετές ώρες εγκλωβισμένη και έχασε στα συντρίμμια τη δική της μητέρα.
«Ο,τι έμαθα το έμαθα από τον πατέρα μου, αλλά κι αυτός, για να μη με στεναχωρήσει, μου έκρυψε αρκετά πράγματα. Σήμερα μαζί με εσάς ανακαλύπτω πολλά γεγονότα». Και είναι γεγονός, αφού ο πατέρας της ο δικηγόρος Θοδωρής Αθανασόπουλος, μόλις χθες της έδειξε τον φάκελο με τα δημοσιεύματα της εποχής, αλλά και διάφορα άλλα ντοκουμέντα όπως και μια συγκινητική επιστολή από την κ. Ι. Σιγάλα από τη Σαντορίνη, η οποία συνοδεύονταν από ρουχαλάκια για τη μικρή. «Με συγκίνησε πολύ αυτό το γράμμα και αφού τη ευχαριστήσω δημόσια θα προσπαθήσω να τη συναντήσω».
Πικρία όμως αισθάνεται και για τον άνθρωπο που την έσωσε και στη συνέχεια έγινε νονός της. «Θα σας φανεί λίγο περίεργο, αλλά αισθάνομαι πικρία για τον νονό μου, που δεν κατάφερα ποτέ να τον συναντήσω. Θα ήθελα πολύ να γίνει αυτό για να τον ευχαριστήσω». Η Μαρία δεν φοβάται τους σεισμούς. «Δεν με φοβίζουν. Πιο πολύ με φοβίζουν άλλες φυσικές καταστροφές».
ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ
Ακουσα στην τηλεόραση ότι ανασύρθηκε ζωντανό το μωρό
Συγκλονιστική όμως είναι η μαρτυρία του πατέρα της για τις στιγμές εκείνες. «Γύριζα στο σπίτι. Στον παραλιακό δρόμο με έπιασε ο σεισμός. Αισθάνθηκα ότι η πόλη έγινε Πομπηία, σε λίγα λεπτά έφτασα στο σπίτι. Μαύρη σκόνη είχε σκεπάσει την περιοχή. Είδα την πολυκατοικία πεσμένη. Εχασα τον κόσμο. Αργά τη νύχτα με σκούντηξε ο Σπύρος Παναγιωτόπουλος και μου είπε: "Φίλε, η γυναίκα σου ζει, θα τη βγάλουμε". Το πρωί μού είπαν ότι η γυναίκα μου είναι στο νοσοκομείο. Το απόγευμα της επόμενης ημέρας άκουσα τους πυροσβέστες να λένε ότι η πεθερά μου είχε πεθάνει. Δεν πίστευα ότι το μικρό ζούσε και έφυγα για το χωριό μου.
(Φωτό:Η μικρή τότε Μαρία με τους γονείς της λίγες ημέρες μετά το σεισμό)Εκεί σε έκτακτο δελτίο του κρατικού καναλιού άκουσα τον εκφωνητή να λέει: "Θαύμα στην Καλαμάτα, μικρό δέκα ημερών ανασύρθηκε ζωντανό". Ετρεξα στο νοσοκομείο, χιλιάδες κόσμος είχε φτάσει εκεί. Γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό είχαν κάνει ασπίδα για να απωθήσουν τον κόσμο. Μετά από αρκετή ώρα την είδα. Οι γιατροί μού είπαν ότι σώθηκε λίγο πριν από τον θάνατο».
*****************************************************************ΜΝΗΜΕΣ:Εκείνες τις τραγικές στιγμές της συμφοράς της Καλαμάτας
και των ανθρώπων που χάθηκαν,τις ζήσαμε πολύ έντονα από κοντά.
Ιδιαίτερα εκείνη την συγκινητική στιγμή της ανάσυρσης από τα ερείπια
της μικρής τότε Μαρίας,που έτυχε να είμαστε αυτόπτες μάρτυρες.Έχει
μείνει έντονα χαραγμένη στη μνήμη μας η εικόνα,όπου οι διασώστες
κρατούν στην αγκαλιά τους ένα βρέφος επαναφέροντάς το στη κυριολεξία,
στη ζωή.
Η σύνταξη της ''Β''
Λάδι,λαδάκι για φαγητό,αλλά και για λάδωμα στα ...γρανάζια,για να
Πως θα γίνει το θέλημα;
Άμα δουλεύει το σύστημα έτσι,τι να σου κάνει κι' αυτός;Εδώ καράβια χάνονται,κυβερνήσεις ανεβοκατεβαίνουνε και δεν ιδρώνει το αυτί κανενός.
