''Πλούσιοι'' με τη σύνταξη της γιαγιάς...

Όταν ο μπαμπάς έκλεισε το μαγαζί (γιατί κανείς δεν έμπαινε πια να ψωνίσει κι έτσι δεν μπορούσε να πληρώνει νοίκι και ΤΕΒΕ) κι η μαμά απολύθηκε,ήρθε να μείνει μαζί μας η γιαγιά απ’ το χωριό.

Η γιαγιά είναι πολύ καλή και πολύ πλούσια. Παίρνει 300 ευρώ σύνταξη απ’ τον ΟΓΑ και τώρα που μένει μαζί μας μάς τα δίνει κι είμαστε κι εμείς πολύ πλούσιοι.Χτες φάγαμε ψάρια, που είναι καλό και ακριβό φαί. Είμαστε όλοι χαρούμενοι και δεν καταλάβαμε γιατί η Μαμά είπε στον Μπαμπά θυμωμένη :«Μα για όνομα! Χρυσόψαρα θα φάμε, βρε Σταμάτη;».

Κι ο Μπαμπάς (που η Μαμά τον λέει Σταμάτη) είπε :«όλα τα κινέζικα είναι πιο φτηνά, ακόμα και τα ψάρια. Με τη σύνταξη της μάνας μου τι ήθελες να φάμε; Μπαρμπούνια;»

Boxer Φειδάς: ΄Ενας αιώνας ελληνικό παπούτσι

Η ιστορία της οικογένειας που δεν σκέφτηκε ποτέ να στείλει τα εργοστάσιά της εκτός Ελλάδας ή να μην χρησιμοποιήσει ελληνικά δέρματα και ντόπιους τεχνίτες για τα προϊόντα της.

Θυμάμαι, στις αρχές της δεκαετίας του '80, το πρώτο «επώνυμο» ζευγάρι παπούτσια που μού είχε αγοράσει η μάνα μου. Ήταν Boxer.

Το είχα λιώσει εκείνο το ζευγάρι –πιο πολύ κι απ' τα αθλητικά μου, «σπορτέξ» τα λέγαμε τότε. Ήταν χρόνια διαφορετικά απ' αυτά που ζήσαμε τις δύο τελευταίες δεκαετίες:

Τα παιδιά των μεσοαστικών οικογενειών, όπως ήταν η δική μου, δεν διέθεταν από πέντε κι έξι ζευγάρια παπούτσια. Είχαμε τα σπορτέξ, τα καθημερινά για το σχολείο και τα λουστρίνια για τις «επίσημες» εμφανίσεις μας. Άρα τα καθημερινά έπρεπε να είναι γερά κι άνετα. Τα αγγλικά στη μάρκα και η ποιότητα εκείνου του ζευγαριού με είχαν παραπλανήσει: Νόμιζα ότι η μητέρα μου είχε βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη, ότι μού είχε πάρει εισαγόμενα.