Βγαίνοντας από το σπίτι,
με καλημέρισε το γιασεμί -με το πάθος της τρελής ευωδιάς- και μ' έκανε να
χαμογελάσω "ναι σε μύρισα" του είπα, χάιδεψα τους ανθούς και μονολόγησα " η
Ελλάδα που αντιστέκεται".
Στους δρόμους, στα γραφεία, στα σχολεία, στις ειδήσεις, στο διαδίκτυο, παντού η πατρίδα μου πεθαίνει. Το βλέπεις, το ζεις, κουβαλάς τις τελευταίες της αναπνοές επάνω σου.
Απρίλης σχεδόν τελειωμένος και συ ψάχνεις την άνοιξη, για να ελπίσεις ότι όλα είναι ένα κακό όνειρο....
Μόνο το γιασεμί φωναχτά και σιωπηλά τα κομποσκοίνια που ξέρεις, στα οποία κρέμεσαι και όλο το....Σόϊ του ουρανού. Τίποτε άλλο.
Δεν υπάρχει τίποτε εδώ για να ακουμπήσεις.